"... با وجود اختراعات هولناک جنگ ، تلویزیون هنوز آخرین اختراعی است که علم و تمدن بشری به آن دست یافته است ... تلویزیون نه تنها وسیله سرگرمی نیست بلکه در درجه اول یکی از حساس ترین وسایل ارتباطی است. تمام کشورهایی که از آن بهره می برند ، برای اهداف آموزشی و هنری استفاده می شوند.

با وجود مشکلات بسیاری در زندگی جدید برای انسان ، زمان آنقدر کوتاه به نظر می رسد که می توان گفت دیگر او توانایی پوشش همه کارها را ندارد و علاوه بر کارهای دیگر باید کارهای بسیاری را انجام دهد. کارمندی که در حین کار در یک کارخانه مشغول تماشای یک فیلم است یا حرف های یک شخصیت علمی و اجتماعی را که در اتاقش صحبت می کند می شنود و خودش را می بیند به طور همزمان چندین کار را انجام می دهد ، خانه داری که ضمن شیر دادن به کودک و آماده سازی درس ، از حضور در سخنرانی ها یا کنفرانس های مطبوعاتی مستثنا نیست ، از موارد مختلفی استفاده می کند. که اکنون برای ساکنان کشور ما با چنین کاربردهایی امکان پذیر است. .. "

اکنون شش دهه پس از ورود تلویزیون به ایران ، بیش از 50 کانال تلویزیونی داخلی و خارجی برنامه هایی را در ایران تولید کرده اند و در همه نقاط ایران در دسترس هستند. این به معنای افزایش شگفت آور ناچیز در تعداد کانال های تلویزیونی در ایران و گسترش باورنکردنی برنامه های تلویزیونی و تلویزیونی در این کشور است.

بنابراین می توان دریافت که این ساز جدید در ایران با استقبال خوبی روبرو شده است و مطبوعات آن را ابزاری برای جهش اجتماعی و فرهنگی و تقویت فرهنگ عمومی و دانش و دانش مردم در زمینه های مختلف می دانند. تلویزیون ایران در ابتدا کاملاً خصوصی و با بودجه تبلیغات اداره می شد. پس از یک سال کار ، ایستگاه فرستنده تلویزیون برنامه های روزانه خود را در تهران به پنج ساعت افزایش داد و در سال 1340 یک فرستنده دیگر را در آبان و یک فرستنده تقویت کننده در اهواز تنظیم کرد.

در تاریخ 26 ژوئیه 1967 ، مجلس شورای ملی لایحه دولت برای تأسیس سازمان ملی تلویزیون ایران را که قبلاً در مجلس شورای ملی تصویب شده و در مجلس سنا اصلاح شده بود ، مجدداً مورد بررسی و تصویب قرار داد.

سرانجام پس از تصویب طرح تأسیس "تلویزیون ملی ایران" ، یک ایستگاه کوچک ایجاد شد و پخش برنامه های آزمایشی با امکانات ساده در سال 1345 آغاز شد. امکانات فنی تلویزیون در آن زمان محدود به یک استودیو ، سه دوربین و دو ضبط مغناطیسی بود. دو کیلووات با سیستم خط 525 بالای ساختمان هیلتون به همه صاحبان تلویزیون این امکان را داد تا از سیستم با سیستم های مختلف استفاده کنند.

کمتر از دو سال از تأسیس تلویزیون ملی ، نخستین مرکز شهر تلویزیون ملی در ارومیه در 8 آگوست 1347 افتتاح شد و اندکی پس از آن در مجموعه تلویزیونی بندرعباس آغاز به کار کرد. به تدریج ، ایستگاه های تلویزیونی مطابق با وظایف تعیین شده توسط برنامه ریزان دولت ، در شهرهای مختلف شروع به کار کردند و پیام های سیاسی ، فرهنگی و سرگرمی را به بخش وسیع تری از جمعیت منتقل کردند.

اکنون شش دهه پس از ورود تلویزیون به ایران ، بیش از 50 کانال تلویزیونی داخلی و خارجی برنامه هایی را در ایران تولید کرده اند و در همه نقاط ایران در دسترس هستند. این به معنای افزایش اندک تعداد کانال های تلویزیونی در ایران و گسترش باورنکردنی برنامه های تلویزیونی و تلویزیونی کشور است ، اما باید دید که آیا کیفیت این برنامه ها همراه با گسترش اندک برنامه های تلویزیونی ایران بهبود خواهد یافت یا خیر. آیا به سمت پیشرفت پیشرفت کرده است؟